Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου, είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για την ζωή. Για την ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στις ψυχές τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοιά σου, γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσωκαι δεν σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο, από το οποίο εκτοξεύονταιτα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη την σαΐτα που στα χέρια σουκρατάς, να σημαίνει χαρά.

(Καλίλ Γκιμπράν – Ο προφήτης)