Πολύ ψηλά το χιόνι σκεπάζει τις αμαρτίες στο Γράμμο. Το προσκύνημα κι αυτή τη φορά αναβάλλεται λόγω καιρού και λόγω χιονιού. Το χιόνι, που λατρεύουμε, αυτή την φορά μας το χάλασε το χατίρι. Την άλλη φορά, ίσως περισσότεροι, ίσως λιγότεροι, καταφέρουμε τον τελικό στόχο στα ψηλά. Εδώ στην φωτογραφία χαμηλότερα χειμέρια τα πράγματα το Μάρτη...

Καθ' υπόδειξιν τραβηγμένη φωτογραφία στην οποία φαίνεται ο χειμώνας να δημιουργεί γλυπτά με την βοήθεια της χλωρίδας, που δεν μιλά και δεν ξέρουμε πως νιώθει στο κρύο... Εμείς πάντως φέτος βροχή είδαμε, χειμώνα δεν είδαμε και στεναχωριόμαστε γι' αυτό. Αλλά όπως τον βρίσκω τον καιρό έτσι τον αρμενίζω. Και με το προηγούμενο ρητό διερχόμαστε τον χειμώνα του 2010 με τις δυσκολίες του...

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου, είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για την ζωή. Για την ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στις ψυχές τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοιά σου, γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσωκαι δεν σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο, από το οποίο εκτοξεύονταιτα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη την σαΐτα που στα χέρια σουκρατάς, να σημαίνει χαρά.

(Καλίλ Γκιμπράν – Ο προφήτης)

Στα χνάρια του Παυσανία, με τη συνοδεία του ήχου του ρέοντος νερού, ίσως όπως τότε στα χρόνια του Αδριανού ή του Μάρκου Αυρήλιου, την περασμένη Κυριακή, φθινόπωρο στον αγαπημένο μας Ερύμανθο πάλι και πάλι...

Κοιτώντας την προκορφή-ποιος το ξέρει-της Τσούκα Ρόσσα, θυμάμαι την δύναμη και την αδυναμία μου και το μέτρο της. Τους άλλους. Οι άλλοι. Ο παράδεισος κι η κόλασή μου. Την άλλη φορά ίσως πάμε πιο πέρα... Μ'άλλους. Τώρα εδώ στο μετερίζι... Τον αγώνα τον καλό.

...καμιά φορά απόσχουμε, γιατί και "το νερό στα χαμηλά πηγαίνει". Είναι καμιά φορά η διάθεση ρευστή κι αν δεν βρει κανείς στήριγμα, έστω ψυχολογικό, μένει στα χαμηλά και το μετανιώνει.

Μετά από λίγο διάβασμα σε μπλοκ εμπνευσμένο, επανακάμπτω μετρίως μέτριος. Λίγο φέισμπουκ, λίγο μπλοκ, τι κάνουμε ακριβώς δεν έχω καταλάβει... Εκσυγχρονισμός; Τέλος πάντων γίνεται κι επιδιδόμαστε χωρίς ιδιαίτερο ζήλο. Οι ιώσεις μας ταλανίζουν, εμείς όμως ανθιστάμεθα σθεναρώς. Καταστεναχωρήθηκα βέβαια με την επιδρομή στο Κολωνάκι. Μα τι άξεστοι αυτοί οι αντεξουσιαστές ή ότι άλλο είναι. Να σπάνε ότι βρίσκουν; Δηλαδή οι Κολωνακιώτες γδέρνουν όποιον βρίσκουν; Ήμαρτον! Αλλά μετά την κατακραυγή πιστεύω ότι το χιλιομετάνιωσαν και δεν θα το ξανακάνουν. Εκτός κι αν ζορίσουν κι άλλο τα πράγματα, οπότε τι έχουμε να δούμε... Άντε μετά να γεφυρώσεις...