Στην ομίχλη...

...και το θεωρούσα απίστευτη τύχη!

Πού δείχνουν τα βουνά;

Πάντα προς τα πάνω, συχνότερα ασαφώς κι άλλοτε εντονότερα. Όπως στην διπλανή φωτογραφία, χωρίς να υποδεικνύουν ή να υποχρεώνουν. Χρόνια μπορεί να περάσουν χωρίς να το αντιληφθεί κανείς...

Να κι οι Απόκριες! Ο Διόνυσος χαμογελά. Ζει τόσα χρόνια σ' αυτόν τον τόπο κι ας ζήσει κι άλλα πολλά χρόνια ακόμα! Τον λατρέψαμε μέχρι κορεσμού στα νιάτα μας κι ήταν μόνιμος σύντροφος. Τώρα του χαμογελάμε πού και πού. Δεν μας επιτρέπει πια ο καιρός να τον ακολουθήσουμε για πολύ. Περνώντας τα χρόνια ή ανακαλύπτουμε το μέτρο ή κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο και τα πικρά γλυκά κι ούτω κάθ' εξής.

Επιτέλους χειμώνας! Ήλιος με δόντια... κι ένα αβέβαιο μέλλον σ' ένα μαλλον ασταθή κόσμο. Αλλά μήπως έτσι δεν ήταν πάντα; Η ανθρωπότητα προοδεύει σταθερά με την βεβαιότητα "αν δεν βρέξει, θα κρατήσει". Και συνεχώς διευρύνουμε τα όρια της ανοησίας μας...

Καμιά φορά στην τύχη έρχεται αυτο που δεν φαντάζεται κανείς ή το αποκλείει. Κι αυτό είναι το ωραιότερο στη ζωή.