Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου, είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για την ζωή. Για την ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στις ψυχές τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοιά σου, γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσωκαι δεν σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο, από το οποίο εκτοξεύονταιτα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη την σαΐτα που στα χέρια σουκρατάς, να σημαίνει χαρά.

(Καλίλ Γκιμπράν – Ο προφήτης)

Στα χνάρια του Παυσανία, με τη συνοδεία του ήχου του ρέοντος νερού, ίσως όπως τότε στα χρόνια του Αδριανού ή του Μάρκου Αυρήλιου, την περασμένη Κυριακή, φθινόπωρο στον αγαπημένο μας Ερύμανθο πάλι και πάλι...

Κοιτώντας την προκορφή-ποιος το ξέρει-της Τσούκα Ρόσσα, θυμάμαι την δύναμη και την αδυναμία μου και το μέτρο της. Τους άλλους. Οι άλλοι. Ο παράδεισος κι η κόλασή μου. Την άλλη φορά ίσως πάμε πιο πέρα... Μ'άλλους. Τώρα εδώ στο μετερίζι... Τον αγώνα τον καλό.

...καμιά φορά απόσχουμε, γιατί και "το νερό στα χαμηλά πηγαίνει". Είναι καμιά φορά η διάθεση ρευστή κι αν δεν βρει κανείς στήριγμα, έστω ψυχολογικό, μένει στα χαμηλά και το μετανιώνει.

Μετά από λίγο διάβασμα σε μπλοκ εμπνευσμένο, επανακάμπτω μετρίως μέτριος. Λίγο φέισμπουκ, λίγο μπλοκ, τι κάνουμε ακριβώς δεν έχω καταλάβει... Εκσυγχρονισμός; Τέλος πάντων γίνεται κι επιδιδόμαστε χωρίς ιδιαίτερο ζήλο. Οι ιώσεις μας ταλανίζουν, εμείς όμως ανθιστάμεθα σθεναρώς. Καταστεναχωρήθηκα βέβαια με την επιδρομή στο Κολωνάκι. Μα τι άξεστοι αυτοί οι αντεξουσιαστές ή ότι άλλο είναι. Να σπάνε ότι βρίσκουν; Δηλαδή οι Κολωνακιώτες γδέρνουν όποιον βρίσκουν; Ήμαρτον! Αλλά μετά την κατακραυγή πιστεύω ότι το χιλιομετάνιωσαν και δεν θα το ξανακάνουν. Εκτός κι αν ζορίσουν κι άλλο τα πράγματα, οπότε τι έχουμε να δούμε... Άντε μετά να γεφυρώσεις...

Προς το παρόν γδάρτης και κολπατζή. Δεν τον θυμάμαι τόσο αντιπροσωπευτικό, να επαληθεύει τη φήμη του σ΄ αυτό το πρώτο 10ήμερο. Και να που συνεχίζεται ακάθεκτος, να δικαιώνει το όνομα, που στους αιώνες κέρδισε.

Στο βάθος όμως η άνοιξη καραδοκεί.

Στην ομίχλη...

...και το θεωρούσα απίστευτη τύχη!

Πού δείχνουν τα βουνά;

Πάντα προς τα πάνω, συχνότερα ασαφώς κι άλλοτε εντονότερα. Όπως στην διπλανή φωτογραφία, χωρίς να υποδεικνύουν ή να υποχρεώνουν. Χρόνια μπορεί να περάσουν χωρίς να το αντιληφθεί κανείς...

Να κι οι Απόκριες! Ο Διόνυσος χαμογελά. Ζει τόσα χρόνια σ' αυτόν τον τόπο κι ας ζήσει κι άλλα πολλά χρόνια ακόμα! Τον λατρέψαμε μέχρι κορεσμού στα νιάτα μας κι ήταν μόνιμος σύντροφος. Τώρα του χαμογελάμε πού και πού. Δεν μας επιτρέπει πια ο καιρός να τον ακολουθήσουμε για πολύ. Περνώντας τα χρόνια ή ανακαλύπτουμε το μέτρο ή κάνουμε την ανάγκη φιλότιμο και τα πικρά γλυκά κι ούτω κάθ' εξής.

Επιτέλους χειμώνας! Ήλιος με δόντια... κι ένα αβέβαιο μέλλον σ' ένα μαλλον ασταθή κόσμο. Αλλά μήπως έτσι δεν ήταν πάντα; Η ανθρωπότητα προοδεύει σταθερά με την βεβαιότητα "αν δεν βρέξει, θα κρατήσει". Και συνεχώς διευρύνουμε τα όρια της ανοησίας μας...

Καμιά φορά στην τύχη έρχεται αυτο που δεν φαντάζεται κανείς ή το αποκλείει. Κι αυτό είναι το ωραιότερο στη ζωή.

...ανάμεσα στα τόσα
και λίγο εδώ,
για να δω πόσα
μπορώ να πω.
Κι απ' αυτά ποια τελικά
είναι τα περισσότερο σημαντικά;
Μάλλον πόσα μπορεί κανείς να δώσει...
Κι επειδή με καλεί το καθήκον, στην άλλη δόση!

Φανταστείτε σε 10 χρόνια από τώρα, στο παιδί του, περισσότερο κυνηγημένου για τη χειρότερη προκατάληψη, που επικρατεί στη χώρα μας, μετανάστη, να του ανατεθεί, έστω δύσκολα, η ηγεσία του κόμματος που τελικά κερδίζει άνετα τις εκλογές...!!!
Α, ξέχασα! Ο μπαμπάς του να είναι και μουσουλμάνος...
Σας θυμίζει τίποτε πρόσφατο η αναλογία;

Τί συμβαίνει κάτω απ' το μαξιλάρι, Θανάση;
http://www.youtube.com/watch?v=xitRliKG8HA&feature=related

Γιατί στη χώρα τούτη των ποιητών και του ήλιου, να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τα στοιχειώδη, όπως τους κάδους ανακύκλωσης;
- Θα μου πεις αυτό σε πείραξε;
Ναι είν' αλήθεια πως ο νοτιάς φέρνει την μυρωδιά του μπαρουτιού.
Είναι βέβαια δεκατίες που άρχισε;
Πρέπει όμως κάποτε να σταματήσει...